Category: Boliwia

Salar Uyuni & Sur Lípez

(Version française tout à la fin du sujet, après les photos!)

IMG_2268

10.02.2016

Salar de Uyuni to pozostałość po wyschniętym słonym jeziorze na południu Boliwii. Jezioro położone jest na Boliwijskim Alti Plano na wysokości 3653 m i jest największym solniskiem świata. Z Uyuni wybraliśmy najtańsze biuro które organizuje dżipa i kierowce po czym zdecydowaliśmy się na opcję 3 dniową. Ze względu na obchody karnawału początek naszej wyprawy został zaplanowany na „pojutrze”:) Jakoż, że zima w tym regionie się zbliża Salar pokryte jest 10 centymetrami wody co tworzy niesamowite widoki perfekcyjnie symetryczne dzięki odbiciu na powierzchni tafli wody. Droga do Ujuni jest bardzo wyboista i w większości zalana wodą. Naszym pierwszym postojem był Hotel de Sal położony w centralnej części Salar. W hotelu mieliśmy czas na podziwianie jeziora, niestety nie trafiliśmy z pogodą i jezioro jak to każde duże jezioro, przypominało morze, po obiedzie po wyjściu z jadalni stanął przed nami niesamowity widok na z jednej strony czarne deszczowe chmury z drugiej perfekcyjne niebieskie niebo, efekt lustra doskonały. Jezioro zachwyca, jest gigantyczne, będąc w jego centrum zdaje się nieskończone. Po Uyuni zwiedziliśmy cmentarzysko pociągów położone niedaleko miasteczka Uyuni. Po tylu emocjach dzień dobiegał końca i udaliśmy się w stronę naszego noclegu w małej wiosce Culpina, na drodze zatrzymaliśmy się zobaczyć kościół w wiosce San Cristobal.

Po więcej zdjęć zapraszam na: agawalorek.wordpress.com

 

11.02.2016

Po miłym wieczorze w towarzystwie 4 podróżników, pary z Brazylii i dwóch Koreańczyków, i dobrej nocy wyruszyliśmy w stronę wulkanu Ollague, liczne słone jeziora zamieszkane prze niezliczone flamingi, pustynie, która każda posiada swoją charakterystykę, piaszczyste, ze skałami wulkanicznymi i gigantycznymi porozrzucanymi kamieniami są jednym z najpiękniejszych pejzaży jakie można sobie wymarzyć. Jednym z najbardziej znanych punktów pustyni boliwijskiej jest Arbol de Piedra i Laguny Colorada, z których jedna jest czerwona! Dzień mija szybko a my jesteśmy coraz bliżej granicy z Czile, wspaniała grupa podróżników z dżipa i sympatyczny kierowca sprawiły, iż nie mieliśmy ochoty na przekroczenie granicy następnego dnia. Nasza grupa porozumiewała się z Diego (kierowcą) po hiszpańsku, jeden Koreańczyk porozumiewał się po angielsku, drugi tylko po koreańsku, Brazylijczycy po hiszpańsku i angielsku i do tego my. Większość rozmów więc odbywała się w mieszance angielskiego i hiszpańskiego. Po całym dniu wrażeń udaliśmy się do kolejnego hostelu.

12.02.2016

Trzeci dzień zaczął się bardzo wcześnie ze względu na czas dojazdu do Gejzerów „Sol de Mañana”, które robią największe wrażenie w czasie wschodu słońca. Po gejzerach zatrzymujemy się przy “laguna Verde” zielonym jeziorze i podziwiamy widok na położony na granicy Czilijsko Boliwijskiej Wulkan Licancabur. Po trzech dniach wrażeń, zmiany klimatu z wilgotnego na pustynny i wspaniałych nowych znajomościach wraz z Matthieu udaliśmy się na granicę. Granica w tym miejscu jest po środku pustyni, nie ma na niej nic poza kilkoma samochodami i małym pomieszczeniu dla “migración” Boliwijskigo. Na pieczątke wjazdu do Czile trzeba jeszcze troche poczekać, można ją otrzymać dopiero w San Pedro de Atacama. Tak zaczęłą się nasza przygoda z jedną z największych pustyń świata, Atacama.

 

(version française)

Excursion 4×4 Sud-Bolivienne : Salar de Uyuni & Sur Lípez

>>> n’hésitez surtout pas à aller voir les autres photos d’Agata, plus neutres (sans nos tronches dessus), voire complètement abstraites dans ce cas-ci, et plus “artistiques” sur son blog photo:

https://agawalorek.wordpress.com/2016/03/06/uyuni-bolivia/

10>12.02.2016

Dia 1

10.02.2016

Après avoir commencé par voir un musée de sel, qui n’a de musée que le nom (on y expose des espèces de sculptures en sel, qui n’ont de sculpture que la prétendue dénomination….), au milieu d’une zone marchande truffée d’échoppes de souvenirs pour touristes située au milieu de nulle part à l’approche du Salar, on sent venir d’emtrée de jeu l’aspect toutristico-touristique de l’enroit, ce qui n’est pas pour nous rassurer. Ensuite, cap sur le salar, avec un ciel qui grisonne de plus en plus… pas de bol, on croyait ce matin qu’il allait faire beau, mais Diego, notre sympathique chauffeur, nous affirme le contraire…. On savait que, vu la saison et les pluies récentes, on ne peut pas parcourir le salar tel que prévu. On ne peut pas y entrer en profondeur, ni le traverser, car il est inondé (ce qui est normal une partie de l’année), mais en ce moment, l’épaisseur de l’eau est trop importante que pour permettre aux 4X4 de franchir certaines zones. On s’arrêtera donc à l’Hostal de Sal, où on va manger, puis on fera demi-tour. Sous eau, c’est assez étonnant, mais la surface de sel apparait grise et pas blanche, et l’eau trouble nous donne un effet de surface de neige ‘sale’ en pleine fonte… Pas top donc, bien loin de ce à quoi on s’attendait. Ciel gris, un peu de pluie, rien de magique ni féérique, bref pas de bol…. Après quelques minutes, il est déjà temps de rentrer dans le bâtiment (construit en blocs de sel!) pour manger et faire un peu plus connaissance avec nos deux condisciples Coréens et notre chauffeur Diego. On aura de toute façon le temps de re-profiter de la vue sur la salar après le repas, mais tout est un peu minuté, il y a beaucoup de groupes et de touristes….

Fin de repas, on repointe le nez dehors, et là, coup de bol, la tendence s’inverse: alors qu’on déchantait tous à cette vision de ciel gris pluvieux et de surface salée à l’effet de lac gelé entrain de dégeler, voilà qu’on se retrouve subitement dans une situation météorologique intermédiaire, ciel gris (presque noir) d’un côté, ciel clair de l’autre, et surtout, surface d’eau complètement calmée, lisse telle un miroir infini. On se retrouve donc tout d’un coup “autre-part”, dans un lieu improbable et irréel, ou le paysage, les nuages, et tout ce qui passe dans le champs de vision (Jeeps, touristes) se reflète à l’endroit/à l’envers jusqu’à l’infini. La ligne d’horizon a disparu, les choses semblent flotter dans un univers immatériel…. Moment unique dans un lieu unique, tout le monde s’amuse à prendre des photos insolites!

Ensuite, retour sur terre, l’horloge nous a rattrappés, il est temps d’aller voir le cimetière de locomotives, et cette fois-ci, la pluie et l’humidité n’ont pas rendu le lieu plus magique qu’il ne peut l’être par beau temps… Ca reste cependant sympa de voir ces trains de vieilles locos ainsi figées à jamais, à la queue leu-leu! Ensuite, on prend des routes (pistes?) vers le sud, pour se rendre dans un petit hostal situé dans un village un peu perdu (à Culpina), mais somme-toute assez sympa… les lamas y gambadent tranquillement!

Dia 2

11.02.2016

On démarre raisonnablement le matin pour rejoindre le parcours initial, dont on avait du s’éloigner faute de pouvoir traverser le salar. Cap sur l’ouest donc, jusqu’à cette route qui nous mèrera jusqu’à la frontière chilienne le lendemain. On rejoint celle-ci (la route) à hauteur du volcan Ollague, qui se cache un petit peu dans les nuages. Les routes se transforment en pistes, le 4×4 était bien nécessaire! Ensuite, un enchainement de lieux tous plus extraordinaires les uns que les autres. Le paysage devint de plus en plus désertique, sur fond de montagmes, souvent volcaniques, tout en étant jalonné de nombreux lacs, dont certains, comme leurs noms l’expriment souvent, possèdent des caractéristiques particulières (lac salé, coloré, fréquenté par des flamands roses), etc…. On croise aussi des zones plus rocheuses avec des érosions particulières, qui font apparaitre des statues de pierre naturelles, tel ‘El Condor’. Plus ou moins dans l’ordre, on aura vu: les lagunas (lacs) Cañapa, Chiarkota, Hedionda, Cachi, et Khara.

On entre ensuite dans la ‘reserva nacional de fauna andina Eduardo Avaroa “Flamenco” ‘, on s’arrête au pied de ‘El Arbol de piedra’, un rocher auquel l’érosion a conféré une forme d’arbre, et on se pose enfin dans un ultime hostal au bord de la ‘Laguna colorada’, lac dont l’eau est de couleur rouge, en raison de la présence de minéraux, algues, etc… et on s’endort pour une courte nuit après une journée bien remplie lors delaquelle on en a eu plein la vue, et au terme de laquelle on aura finalement vu la célébrissimme ‘Croix du Sud’, tant la nuit noire fait briller les étoiles et scintiller la voie lactée dans ce ciel si éloigné des villes et des lumières!

Dia 3

12.02.2016

Dernier jour, on se lève tôt, très tôt! On va voir ‘los Geyseres del Sol de Mañana‘, avec lever de soleil en arrière-plan. Donc debout à 4h du mat, et on monte vite fait dans la voiture, qui s’aventure sur les pistes dans le noir (avec les phares quand-même hein, bien qu’on soit en Bolivie!). Spectacle superbe, les geysers sont impressionnants, beaucoup plus grands que ceux vu dans le Cañon del Colca. Colonnes de fumées de plus de 30m de haut, odeur de souffre, eaux bouillonnante dans ces trous qui se juxtaposent l’un à côté de l’autre sur la croûte terrestre….

Etape suivante, à Polkes, au Bord du Salar de Chalviri, qui en réalité est encore un lac, en ce moment du moins: on plonge tous dans un bain thermal, 36°, pendant que Diego nous organise le petit déj! On approche du Chili, en traversant le ‘Désert de Dali’, avec ces grosses pierres qui lui donnent un aspect semlable aux paysages présents dans l’oeuvre du célèbre peintre espagnol. On commence à aperçevoir l’énorme (et splendide) volcan Licancabur, qui fait frontière avec le Chili. Au pied de celui-ci, un ultime lac, la ‘Laguna verde’, qui n’est malheureusement pas de couleur verte en cette saison. Pas grave, il y a encore de chouettes flamands roses qui s’y promènent.

A la frontière chilienne, on rejoint le bus qui va nous conduire a San Pedro de Atacama, au Chili donc. Mais avant, petit passage au poste bolivien de la ‘micración’: cool, on doit payer pour sortir de Bolivie…. Et puis, on salue nos compères, qui remontent tous à Uyuni, en leur lèguant nos dernières feuilles de coca, vu qu’elles sont prohibées au Chili. On sait qu’on reverra Adriana et Caio, le couple brésilien, à Sao Paulo avant d’embarquer pour l’Europe, et les autres, on restera tant que possible en contact avec eux, on a quand-même formé une belle équipe sympa durant ces trois jours.

Potosi

04/08.02.2016

Potosi

Po Sucre nastał czas na Potosi, jedne z najwyżej położonych miast świata 4 090m n.p.m. By dojechać do Potosi niestety kolejny raz musieliśmy przedostać się przez dwa bloqueo, jedno zaraz za Sucre, drugie przed niezwykłym Potosi. Nad miastem dominuje majestatyczna “cerro rico” (bogata góra) 4825 m, która w swoim wnętrzu kryje największe złoża srebra na świecie! Wjeżdżając do miasta podziwiać je można w całej okazałości. Potosi w czasie swojej świetności w szesnastym i siedemnastym wieku było jednym z najszybciej rozwijających się, bogatych i dużych miast świata. W Europie znane było jako mistyczne miasto wszystkich bogactw, i nic w tym dziwnego, całe srebro wydobyte w minach Cerro Rico znajdowało swoją drogę do Hiszpanii.

Miasto:

W mieście karnawał trwa, dzieci, młodzież i dorośli oblewają się wodą, liczba latających balonów napełnionych wodą jest tak duża, że zapomnieć można o powrocie do hostelu suchą nogą. Mieszkańcy są bardzo sympatyczni, zaczepiają, zagadują i słono oblewają:) Potosi jest miastem pełnym urokliwych zaułków, mercados i ciężko pracujących ludzi.

06.02.2016

Cerro Rico

W ciemnych kopalniach „la montaña qui come hombres” (góra zjadająca mężczyzn) pracowali jedynie autochtoni i niewolnicy przywiezieni tu z krajów Afryki. Indianie pracowali na zasadzie prawa Mit’a, przymusowej pracy, każdy dorosły mężczyzna (od 16 roku życia) musiał pracować 4 miesiące dla konkwistadorów. Pracę wykonywano cały dzień i noc bez wychodzenia z kopalni, liście koki dawały większą odporność na zmęczenie i głód. Jednocześnie całe zaopatrzenie kupowane tylko u Hiszpanów zadłużało pracownika, w konsekwencji mężczyzna musiał odpracowywać swój dług, jeżeli umarł ta odpowiedzialność przechodziła na jego dzieci. Z prawem Mit’a Indiańskie społeczności traciły zdolnych do pracy w agrykulturze mężczyzn, a duża część ludności umierała z powodu chorób przywiezionych ze starego kontynentu, wiele rodzin zdecydowała się również na opuszczenie regionu Potosi by ustrzec się przed przymusową pracą. Wraz z brakiem męskiej siły roboczej lokalnym ludnością brakowało pożywienia, a głód szerzył się w całym regonie najbogatszego w srebro miasta świata. Od początku istnienia kopalń w Cerro Rico zmarło w nich ponad 8 milionów ludzi, a każdego tygodnia liczba ta rośnie o kolejnych kilku. Mieliśmy szczęście i znaleźliśmy biuro w którym cały personel to kilku byłych pracowników kopalń. Nasz miał 16 lat gdy zaczął pracować w kopalniach, można spotkać pracowników mających jedynie 13/14 lat. Warunki pracy są… żadne, nie ma wentylacji, tunele powstają w sposób dowolny, każdy może pójść i zacząć kopać, wysadzać, dynamit dostępny jest w małych sklepach górniczych w całym mieście. W efekcie w 2011 roku szczyt góry zapadł się, by zapobiec dalszym szkodą czubek pokryty został lekkim betonem, który utrzymuję górę w całości. Teraz rząd zakazał drążenia tuneli na dużej wysokości, i zapowiedział ograniczenia w wydobywaniu kruszcu, jednakże w mieście nie ma pracy, i pracownicy omijają przepisy drążąc w górę od środka góry, i pracując więcej godzin. W tunelach mieliśmy okazje zobaczyć jak wygląda praca górnika, bez tlenu, na wysokości, bez maski i światła mężczyźni umierają przed 50, jeżeli nie zginą w wypadku, lub choroby alkoholowej. Nasi przewodnicy mieli dużo szczęścia zmieniając zawód, teraz szykują dynamit byśmy mogli poczuć na własnej skórze co to jest wybuch w zamkniętym tunelu. Wyjście do Cerro Rico jest czymś co zmienia na całe życie.

07.02.2016 Szczyt Cerro Rico

Po jednodniowej wyprawie w głąb góry zjadającej mężczyzn postanowiliśmy zdobyć jej popękany szczyt. Colectivo zawiozło nas pod Cerro Rico a marsz zaczął się od zabudowań kopalni i rozsianych małych domków górników. Kolory góry są bardzo intensywne od żółci do czerwieni. Mieszkańcy patrzą na nas z zaciekawieniem, normalnie gringo nie przychodzą tu sami. Większość mężczyzn napotkanych na drodze jest pijana lub pije. Pracownik Cerro Rico na dzień spożywa 2 worki liści koki, w autobusie, mercado i centrum miasta poznać ich można po wypchanych polikach, natomiast w wolnym czasie…. jak i w pracy pije, pije dużo, pije mocny alkohol, pije… Po wejściu na ponad 4600 metrów zabudowania kończą się, wejścia do kopani robią się rzadsze, a podejście robi się trudniejsze. Widoki ze złamanego szczytu na miasto i kopalnie rozciągają się na każdą stronę. Kolory ochry, żółci i czerwieni dominują w krajobrazie.

Sucre, La ciudad blanca numer dwa

Bloqueo

Nagle autobus się zatrzymał przed nami długa kolejka samochodów, trafiło i na nas. Wszyscy, którzy odwiedzili Boliwię znają bloqueo, na nas trafiło narodowe bloqueo około 6 dniowe (w niektórych partiach państwa trwało dłużej). Bloqueo jest to blokada wyjazdów i wjazdów do wszystkich miast Boliwii przez w naszym przypadku kierowców ciężarówek. Taki rodzaj strajku czasami przeobraża się w pełną przemocy demonstrację, my mieliśmy szczęście i mogliśmy całą blokadę przejść bezpiecznie pieszo, około 2 godziny marszu, następnie zatrzymuje się jakieś trufis (taksówkę która funkcjonuje jak autobus), combi lub autobus i można kontynuować ostatni kawałek dojazdu do miasta. Kierowcy zablokowali wszystkie dojazdy do miast ponieważ prezydent Evo Morales zapowiedział podwyższenie podatków (w tej chwili kierowcy w Boliwii prawie ich nie płacą), chwila o tyle jest ważna, że karnawał zbliżał się wielkimi krokami, a największe obchody karnawału w Oruro stanęły po znakiem zapytaniem, co więcej zbliżające się referendum dotyczące zmiany konstytucji wywierało dodatkowy nacisk na władzę żeby sprawę zakończyć jak najszybciej.

 

31.01-04.02.2016

Sucre

01.02.16

Sucre

Miasto leży w Kordylierze Centralnej na wysokości 2700 m i jest stolicą konstytucjonalną Boliwii. W czasie panowania Hiszpanów miasto nazywał się La Plata jednakże po wyzwoleniu Boliwii nazwę tę zmieniono na Sucre, na cześć generała Antonio Jose de Sucre charyzmatycznego Wenezuelskiego przywódcy walk z wojskami kolonizatorów w bitwie pod Ayacucho. Sucre jest miastem turystycznym wpisanym na listę UNESCO dzięki zachowanym, pomalowanym na biało zabudowaniom z XVIII i XIX wieku. Mieszkała w nim elita kolonialnej Boliwii a srebro i pieniądze wędrowały tu z położonego na południe górniczego miasta Potosi. Udało nam się znaleźć tani hostel niedaleko Mercado Central. No i jak mówią pech chodzi w parach i zniknęły nam z pokoju dolary i euro, według policji standardowe działanie recepcjonistki. Część banknotów została ocalona ponieważ złodziej zazwyczaj nie chce żeby zorientować się, iż zostało się okradzionym, pierwsze banknoty które widać przez saszetkę zostały, a reszta zmieniła właściciela. Miasto jest urocze, plac centralny i małe pomalowane na biało uliczki zachęcają żeby się w nich zgubić, ale nie jest to Arequipa której tytuł la ciuda blanca naprawdę się należy (biała farba to nie biały kamień wulkaniczny).

Z miasta wyjechaliśmy trufim które odstawiło nas pod bloqueo, kilka godzin marszu przez lokale wioski i po drugiej stronie blokady czekał na nas stopniowo zapełniający się autobus jadący w stronę bloqueo pod Potosi.

02.02.16

03.02.16

Aiquile, droga do Sucre

30.01.2016

Do Aiquile trafiliśmy przez przypadek, czkając na autobus z Villa Tunari zapytaliśmy o alternatywne drogi do Sucre i zaproponowano nam combi które jedzie małą drogą do następnego miasteczka, właśnie Aiquile, w którym postanowiliśmy spędzić noc. Droga okazała się przepiękna, była to jedna z najwygodniejszych podróży jakiej do tej pory zaznaliśmy a góry, alto plano i dżungla zapewniały urozmaicone widoki. Aiquile jest bardzo małym czystym miasteczkiem, ludzie są uśmiechnięci i bardzo przyjaźni a festywna atmosfera karnawału zachęca do wyjścia na ulice. Z niego już tylko 2 godziny by dojechać do Ciudad Blanca.

powrót do Selvy Villa Tunari

28/30.01.2016

Z cochabamby wzięliśmy 5 godzinny autobus do Villa Tunari, mała miejscowość położona w tropikalnej selvie (dżungli). Region jest bardzo gorący i bardzo wilgotny przez cały rok, w związku z tym tutejsze domy nie mają okien tylko moskitiery chroniące przed milionami owadów. Przyroda jest niezwykle różnorodna w tych regionach. Postanowiliśmy zapoznać się z otaczającym nas bogactwem w parku La Hormiga, jest to prywatny park w którym można podziwiać faunę i florę regionu. W pieszej drodze do parku koło naszych stup pojawiły się dwa zwierzątka przypominające koty, mieliśmy też po raz pierwszy okazję podziwiać suszące się na ziemi liście koki. Nasze wyjście po parku z przewodnikiem było dość krótkie ale poznaliśmy wiele informacji na temat roślin leczniczych, drzew, kwiatów i zwierząt występujących na tych terenach. W parku podziwiać można krokodyle, węże, papugi i inne dziwne dla nas stwory. W końcowej części parku rosną drzewa które liczą sobie nawet 60 lat, ścieżka prowadzi również do brzegu rzeki. Wizyta bardzo nam się podobała.

W drodze powrotnej zostaliśmy skontrolowani przez tutejszą straż. Szorstkie traktowanie gringo jest ogólnie znane wszystkim podróżnikom. Jedynie o co się bałam to że lepkie łapki policjanta dorwą się do schowanych w plecaku pieniędzy.

Ostatniego dnia naszego pobytu w Villa Tunari spotkaliśmy w naszym hostelu sympatyczną rodzinkę z ich towarzyszem, małą małpka lubiąca skakać z jednej osoby da drugą. Po krótkiej przerwie kontynuowaliśmy naszą drogę w stronę terminalu (przystanek autobusowy) gdzie kupiliśmy bilety na combi do Aiquile.

 

 

Cochabamba

24/27.01.2016

Cochabamba to miasto położone jakieś 7/8 godzin drogi od La Paz. Kobiety tutaj noszą krótkie spódnice lub szorty a mężczyźni krótkie spodenki. Miasto jest czyste, spokojne i raczej należy do bogatych, jednak w Boliwii tak jak i w Peru wszystko zależy od miejsca i godziny, może być słonecznie i przyjaźnie albo mniej gościnnie. Cochabamba jest czwartym co do wielkości miastem Boliwii i znajduje się w centralnej części kraju. Miasto bardzo dobrze prosperuje utrzymując się głównie z agrykultury, jest to miasto wiecznej wiosny, pogoda zawsze jest wspaniała co pozwala na uprawę ziemi przez cały rok.

Zamieszkaliśmy w quarto sympatycznego i inteligentnego Javiera. Javier gracias por todo! Nasz host tak jak wiele mieszkańców miast Boliwii mieszka w małym quarto (quarto to osobny sześcian z wyjściem na ogród) kuchnia ograniczona jest do kilku palników, toaleta i bieżąca woda są dzielone między wszystkimi mieszkańcami domostwa. Na pewno nasze wrażenia z Cochabamby nie były by te same gdyby nie nasz couchsurfingowy host.

W Boliwii brakuje wody bieżącej i pitnej co szczególnie dotyczy Cochabamby, cały system wodociągowy został sprywatyzowany w 1999/2000 roku, decyzja ta wywołała protesty ludności miasta które zdołały zatrzymać prywatyzację. Niektóre rodziny jednak dalej nie mają dostępu do wody. Nawet na samym placu Colon można spotkać dużo rodzin myjących się w fontannach, dzieci szczotkują sobie zęby brudną, stojącą w nich wodą. Edukacja w Boliwii jest darmowa, równocześnie jest to jedyny kraj który otwarcie legalizuje pracę dzieci. Poziom edukacji jest bardzo niski, i wiele osób nie umie czytać, pisać i liczyć. Bardzo często spotyka się się pracujące małe dzieci (niektóre w okolicy 6 lat). Jednocześnie na każdym kroku widać zmiany, jest to kraj bardzo młodej demokracji który przeszedł niezwykłą drogę rozwoju, i posiada ogromny potencjał.

25.01.2016 Chrystus

27.01.2016 przygotowania do karnawału

Nuestra Señora de La Paz

 

18-24.01.2016

La Paz

Do Nuestra Señora de La Paz (Nasza Pani Królowa Pokoju) wjechaliśmy od strony El Alto (miasto położone na płaskowyżu przylegające do stolicy) droga zakręca i zbliża się do krawędzi kanionu skąd zobaczyć można położone 500 m niżej centrum La Paz. El Alto i La Paz to niemal jedno miasto, z tą różnicą że El Alto jest dużo biedniejsze. Stolica Boliwii jest najwyżej położoną stolicą świata 3 600 m n.p.m, El Alto 4 150 m n.p.m znajduje się w kanionie między płaskowyżami i wysokimi górami takimi jak Illimani Huayna Potosi, Mururata oraz Illampu. Żyje w nim ponad 2 ml (razem z przedmieściem El Alto) Boliwijczyków.

Zamieszkaliśmy w bardzo hałaśliwym hostelu Inti Wasi w którym zdecydowana większość gości to Argentyńczycy, reszta to mała grupka francuzów, spokojni Koreańczycy i Japończycy. Boliwia jest brudna, hostele, toalety, restauracje, ulice i ludzie. Higiena jest na bardzo złym poziomie, często spotkać można kobiety siusiające na ulicy pod spódnice (i na spódnice), wszystko wyrzucane jest na ziemie, bezpańskie psy to rozgrzebują i roznoszą, jest też dużo żebraków.

La Paz posiada dużo drapaczy chmur, ulica ambasad wydaję się „europejska”, plac centralny Murillo jest stosunkowo mały, a Mercado przestronny. Jedną z zalet miasta są wyciągi, pomarańczowy, zielony i czerwony, w planach ma ich powstać dużo więcej. Wyciągi te służą jako komunikacja miejska dla dużej liczby mieszkańców obrzeży miasta, jak i El Alto (koszt biletu to tylko 3 boliwiano, a w ciągu 20 min z centrum można znaleźć się na brzegu płaskowyżu). Pierwszy wyciąg jaki wypróbowaliśmy to pomarańczowy, a drugi czerwony. Widoki na miasto i otaczające je góry są wszechobecne. El Alto jest miastem samym w sobie spotkaliśmy w nim charakterystyczne tylko dla niego domy w stylu Cholete, parter to przestrzeń komercyjna, pierwsze piętro służy do zgromadzeń a pozostałe są mieszkalne, przypominają nam domu bogatych Romów (bardzo bogato zdobione, dużo koloru złotego, srebrnego, jaskrawych żółci, zieleni, pomarańczy).

Małe ogniska przed barakami to ofiary dla Pachamamy i innych Bóstw. Oczywiście większość Boliwijczyków to katolicy, jednocześnie religia jest traktowana znacznie swobodniej jak w Polsce i nie wyklucza współistnienia z lokalnymi, dużo starszymi w tym regionie wierzeniami.

22.01.20116

Fiesta de Estado Plurinacional

Święto w którym Boliwijczycy obchodzą 10 lecie prezydencji Evo Moralesa i 7 lat zmiany konstytucji oraz nazwy kraju z Republiki na Estado Plurinacional. Boliwia określa się więc od 2009 roku jako wolny, niezależny, suwerenny, demokratyczny, inter-kulturalny kraj, w którym rząd wybrany jest poprzez demokrację partycypacyjną, przedstawicielską i wspólnotową przy równych prawach kobiet i mężczyzn. Nowy model implikuje również, iż osoba wybrana przez daną społeczność reprezentuje ją i jej kulturę w rządzie. Boliwia stworzona jest z małych społeczności, które funkcjonują same. Evo Morales został wybrany w 2015 roku po raz trzeci na kadencję prezydencką, na ulicach można podziwiać slogany głoszące: „Si por Evo

Morales presidente 2020/2025” (tak dla Evo Moralesa prezydenta na 2020/2025). Boliwijczycy świętują też 6 sierpnia, który jest datą utworzenia kraju w 1825 roku. Boliwijczycy ze wszystkich regionów prezentowali przed prezydentem swoje tradycyjne stroje, tańce i muzykę.

Im więcej kolorowych halek ma tancerka tym jest bardziej doświadczona.

Więcej zdjęć na agawalorek.wordpress.com

Boliwia: Lago Titicaca, Copacabana, Isla Del Sol

12.01.2016

Droga do Puno i Copacabany (Boliwia)

Z Arequipy autobus zawiózł nas do Puno, miasto Peruwiańskie położone nad jeziorem Titicaca niedaleko granicy z Boliwią, w Puno podczas krótkiej przerwy wydaliśmy nasze ostatnie soles i z ciężkim sercem wsiedliśmy do naszego ostatniego minibusu peruwiańskiego, którym dojechaliśmy do granicy. Granicę Peruwiańsko/ Boliwijską trzeba przejść pieszo, najpierw Peruwiańczycy szybko podbijają pieczątkę, mały spacerek na drugą stronę do Boliwijskiego biura migracyjnego i już jesteśmy w jednym z najbiedniejszych krajów Ameryki Południowej, a nawet całego świata. Mimo, to wszyscy podróżnicy jakich do teraz spotkaliśmy na swojej drodze wychwalają Boliwię i jej mieszkańców. W drodze do Copacabany spotkaliśmy podróżująca samotnie gadatliwą Kolumbijkę, która szybko zapoznała również samotnie podróżującego Kanadyjczyka, i tak w czwórkę postanowiliśmy spędzić kolejne dwa dni. Sofia zamieszkała z nami w pokoju hostelowym, a Colin we wcześniej zarezerwowanym hotelu. Tak jak się spodziewaliśmy internet i ciepła woda w prysznicu w Boliwii to naprawdę trudne zadanie.

13.01.2016

Copacabana

Copacabana jest miasteczkiem bardzo turystycznym, posiada duży port i mały mirador turystyczny znajdujący się na pobliskim wzniesieniu. Na szczycie wzniesienia z miradorem zobaczyć można małe parcele wyznaczone okrągłymi kamieniami, każdy prostokąt można wykupić na określony czas, po czym parcela wypełnia się matrycą domu (plastikowy domek dla lalek), samochodu (resorek), kwiatami, sztucznymi pieniędzmi i czego tylko ktoś sobie zamarzy, mieszkańcy zdobią parcele i wraz z wylewaniem piwa i głośnymi hukami petard czekają na spełnienie marzeń, wszystko co znajduje się w miniaturze na parceli stanie się rzeczywistością. Spacerując po jednej z głównych ulic miasteczka spotkaliśmy Polskich znajomych pracujących w Cusco, świat naprawdę jest mały.

15/16.01.2016

Isla del Sol

Po trzech nocach spędzonych nad brzegiem jeziora wybraliśmy się pierwszą łodzią na „Isla del Sol” (wyspa słońca). Pierwszego dnia przeszliśmy ją z południa na północ, co ciekawe w czasie całego spaceru prawie nie spotkaliśmy innych turystów. Mieszkańcy Isla del Sol w większości to ludność autochtoniczna Aymar i Quechua, tymi też językami się posługują (i Castellano rzecz jasna). Życie na wyspie jest bardzo spokoje, zamieszkują ją dwie społeczności Ch’alla i Yamani, a przechodząc ją z południa na północ należy trzy razy płacić bilet wstępu. Ludność południa, centrum i północy wyspy nie mogła dogadać się jak podzielić wpływy z biletów więc każdy zarządza się sam, może nie aż tak spokojne:). Na jednej z należącej do północnych plaż można rozbić namiot, cała strefa skolonizowana została przez hałaśliwych, młodych Argentyńczyków, na szczęście niewiele dalej znaleźć można mały prywatny kemping znajdujący się na ogrodzie jednego z lokalnych kontrolerów biletów. Jego rodzina mieszka w małej lepiance bez bieżącej wody i toalety, obowiązuje zasada: w dzień trzeba iść dalej, a w nocy wystarczy kilka metrów od domu, kuchnia urządzona jest po części w ogrodzie, a po części w bardzo małej lepiance (trzeba być zgiętym w pół by móc w niej gotować). Tak sympatyczna rodzinka i okazjonalnie kilku turystów współżyje w tej małej przestrzeni.

18.01.2016

Droga z Copacabany do La Paz

Po powrocie z Isla del Sol kolejny kierunek to La Paz (znaczy „pokój”), stolica Boliwii, by do niej dojechać należy przekroczyć, jak go wszyscy nazywają, „puente” (most) ze względu na nazwę nie spodziewaliśmy się przeprawy na barce. Samochody i autobusy wjeżdżają na nie duże barki, a pasażerowie po zakupie biletu przepływają na małych łodziach wąskie gardło jeziora Titicaca, po czym kontynuują trasę do stolicy.